Iedereen kent Inge!

Het is alweer bijna 12,5 jaar geleden dat Inge Verhoef solliciteerde bij de Windvogel. Destijds hoogzwanger en zonder kennis van windenergie. Tegenwoordig is Inge het gezicht van de onze coöperatie en de steun en toeverlaat van veel van onze partners. Hoe is het zover gekomen en hoe kijkt ze terug op de ontwikkeling van de Windvogel over de jaren? Hoog tijd om het haar te vragen. Wij spraken af op een vrijdagmiddag, in haar woonkamer tussen de lego bouwstenen van haar jongste en aan haar eettafel.

12,5 jaar! Dat is écht lang. Wat bracht je überhaupt bij de Windvogel toen?

Ik was eigenlijk zeven maanden zwanger van mijn tweede zoon. Ik had net een hele tijd bij Milieu Centraal gewerkt als onderzoeker met een specifieke focus op consumentenvoorlichting. Het knaagde aan mij: ik wilde impact maken om het klimaatprobleem op te lossen. Ik ben opgeleid als bioloog en benader altijd zaken vanuit de wetenschap. Ik dacht lang na over hoe de “grote vissen” te vangen.

De grote vissen?

Ja, ik wilde aan projecten werken waar je in een klap veel CO2 kon helpen reduceren. Voor mij stond als een paal boven water dat dit windmolens op land moesten zijn. Ik ging bijeenkomsten bezoeken over nieuwe windprojecten en ik zag daar al veel weerstand en desinformatie. Met mijn achtergrond in de consumentenvoorlichting dacht ik een steentje te kunnen bijdragen. Ik wilde dit niet als vrijwilliger doen, maar er écht mijn baan van maken. Dus klopte ik aan bij de Windvogel.

Wat was je functieomschrijving? Ging je windprojecten gelijk ontwikkelen?

Nee absoluut niet. Ik had echt geen “bal verstand” van windenergie en van de ruimtelijke processen bijvoorbeeld. De vacature was voor een “coöperatieassistent”, eigenlijk was mijn werk vooral het organiseren van de communicatie rondom projecten, het optuigen van lokale participatie en organiseren van informatiebijeenkomsten. Ik heb ooit bij een debatcentrum in Utrecht als programmamaker gewerkt, dus dit werk lag me echt. Je kan me altijd wakker maken voor een goede maatschappelijke discussie!

Omschrijf voor mij eens hoe de Windvogel er toentertijd uitzag?

Wij zaten in een kraakpand bij het stadion Galgenwaard, niet heel inspirerend maar lekker te doen op de fiets. Ik had een duobaan met Niels (tegenwoordig lid van de financiële adviescommissie) en Siward was net voorzitter. Wij werkten hard aan nieuwe projecten zoals Drenste Monden en Zeewolde. Alles in Zuid-Holland maar vooral in het Groene Hart liep spaak. Ohja, ook had Zuidenwind ons net vanuit Limburg benaderd voor een samenwerking. Daar moest nog alles voor opgericht worden: de communicatie, de organisatie van de eerste ALV, het project überhaupt bekend maken.

Je organiseert al jaren bewonersbijeenkomsten. Dit zijn geen makkelijke avonden, ben je weleens bang geweest?

De avond die mij in negatieve zin het meest bij gebleven is een avond in Drenthe. Er was sprake van verhoogde dreiging en er liepen allemaal undercover beveilingsagenten. Er zijn zelfs kopjes koffie over iemand heen gegooid. Ik vond de sfeer echt grimmig en ik denk er niet graag aan terug. Aan het einde kwam iemand mij een ijzig koude hand geven met als tekst “zo, jij bent diegene die molens in mijn tuin wil bouwen”. Toch kan ik niet zeggen dat ik me bang heb gevoeld. Zelfs met de man die mij aansprak was er binnen twee zinnen spraken van een echt gesprek. Je bent het dan misschien niet met elkaar eens, maar de ruimte om met elkaar te praten is er altijd. Tenminste: zo ervaar ik het. Je blijft van mens tot mens met elkaar in gesprek en er komt dan wederzijds begrip.

En als ik de vraag omdraai: wat was het leukste wat je met de Windvogel hebt meegemaakt?

De opening van het windpark van Zuidenwind. Wat een mooi feest was dat, heel theatraal ook. Met een optocht van de fanfare en met steltenlopers liepen wij samen richting de molen. Met op de achtergrond vuurwerk. Wij hebben echt met de locals het windpark geopend.

Je doet tegenwoordig niet meer zoveel qua communicatie omdat je binnen de coöperatie een nieuwe rol hebt opgepakt. Vertel daar wat meer over.

Ja, met de tijd is mijn functie veranderd. Ik wist eerst niets van windmolens dus lag mijn toegevoegde waarde vooral bij communicatie en participatie. Maar gaandeweg raakte ik geinteresseerd in alle facetten van de ontwikkeling. Ik ben toch een echte bèta: de techniek boeit mij echt. We zijn nu bezig met een batterij en ik merk dat ik er toch graag veel over wil weten. Maar ik heb ook veel opgestoken over het hele ontwikkelingsproces. De ruimtelijke procedures, de interacties met een gemeente of provincie, de politieke aspecten. Als een groep burgers net samen aan zo’n project begint, wil ik ze graag voorzien van de juiste kennis en middelen zodat ze verder kunnen gaan. De Windvogel is geëvolueerd in een “grote zus” voor lokale coöperaties. Met het streven van 50% lokaal eigendom uit het Klimaatakkoord is er behoefte aan lokale clubs die in staat zijn de uitdaging aan te gaan.

En jij bent diegene die ze dan gaan bellen?

Heel vaak wel. Ik ga met ze zitten en probeer vooral overzicht te bieden. Aan de ene kant schetsen hoe zij als coöperatie kunnen professionaliseren en groeien: denk aan een informatieve website, statuten, opzetten van mailinglijsten. Maar ook uitleggen hoe het proces er de komende jaren uit kan komen te zien. Hoelang het kan gaan duren, welke procedures er nog komen. Er komen altijd tegenslagen, soms denk je dat een project helemaal afgeserveerd is of denk je juist te snel dat je “er bent”. Dan bellen onze coöperatieve partners mij soms gefrustreerd op en willen het opgeven. Ik probeer even zaken in perspectief te plaatsen. En idealiter ben ik na een paar jaar niet meer nodig en kan ik door naar een volgend project! In Utrecht (Rijnenburg) ben ik nu in een projectleidersrol voor het eerst. Dat bevalt me wel, al is het weer een nieuwe leercurve!

Je hebt een hele tijd je werk bij de Windvogel gecombineerd met een carrière in de politiek.

Ik weet niet of ik het een carrière wil noemen maar ik ben inderdaad tussen 2018-2022 raadslid geweest in Bunnik. Ik vond het echt superinteressant om eens aan de andere kant van de tafel te zitten: hoe is het om vanuit de politiek verduurzamingsprojecten te beoordelen en eventueel te faciliteren. Wel veel avonden weg, naast de bewonersavonden van de Windvogel en onze bestuursvergaderingen. In de laatste gemeentelijke verkiezing had ik me enkel aangemeld als lijstduwer en werd toch gekozen met voorkeurstemmen. Super fijn om te weten dat je stadsgenoten je graag terug willen zien, toch heb ik er voor bedankt, mede door alles wat er bij mij speelde.

Je hebt inderdaad een zware tijd achter de rug, je bent ook een tijdje weggeweest. Wil je hier iets over kwijt?

Dat klopt. Ik ben in de herfstvakantie van 2021 tijdens het inpakken van mijn spullen in een blokhut in de regio Groningen tegen een balk aangelopen. Wat begon met lichte hoofdpijn en een bult bleek na drie weken veel meer impact te hebben dan aanvankelijk gedacht. Wat volgde was een lange periode met veel vermoeidheid en enorme moeite met prikkelverwerking. Erg belastend voor mij en mijn gezin. Ik ben pas 11 maanden later weer begonnen met werken. Ik merk wel dat avondwerk en veel beeldscherm niet goed gaan. Ik heb ook niet meer de energie die mij hiervóór kenmerkte. Ik moet de balans tussen energie voor mijn werk, voor mijn gezin en voor mijn sociale leven echt goed bewaken.
Terug naar de Windvogel: vind je de cooperatie afgelopen 12,5 jaar veranderd?
Ja, al is dat wel geleidelijk gegaan. Zo hebben wij tegenwoordig een groter bestuur, er zijn ook echt veel projecten en het is fijn om meer mensen te hebben om mee te sparren. Met een diversiteit aan kennis en achtergronden: de één weet veel over stroomcontracten en energiemarkten en de ander alles van verzekeringen bij zonneparken. Wij vormen samen een goed team en vullen elkaar aan. Ook hebben wij nu een projectteam (met Marco Spaans en Erik Korterink) opgericht waarmee ik echt op dagelijkse basis samenwerk. Daar word ik helemaal blij van. Wat maken wij ineens meters met zijn drieën. Van mij zou het nog een tikje groter mogen zijn: het geheel is meer dan de som der delen. Het projectteam zou voor mij echt nog uitgebreid mogen worden. Oh ja en ik vind het toch anders nu er een vrouw is in het bestuur.

Waarom maakt dat een verschil volgens jou?

Het lijkt alsof de discussie dan opener wordt en zaken van verschillende kanten bekeken worden. Er is ook meer oog voor gevoeligheden in bijvoorbeeld onze samenwerkingsverbanden. Ik vind dat prettig.

Ben je over 12,5 jaar nog bij de Windvogel?

Ik heb zeker over de jaren wel honderd keer nagedacht over vertrekken want je hoort nu eenmaal te jobhoppen, ben er ook voor benaderd. De reden waarom ik het niet gedaan heb, is dat als je eenmaal werkt bij een organisatie die bij je ideële doelen past je niet snel elders wil gaan solliciteren. Ik werk echt met coöperaties samen, ik ben nooit aan het onderhandelen. Hiernaast heb ik zoveel autonomie en vrijheid. Er is geen keurslijf en administratief gedoe. Ik ervaar gelijkwaardigheid in alle overleggen. Ik voel me echt thuis in mijn werk.